Hayat, hep birlikte...

Evliliğimizde dördüncü yılımızı bitirdik. Yani dört yıl önce bugün evlendik. Uzun zaman olduğunu tarihi hatırlayınca farkediyorum. Yoksa dün evlenmişim gibi hissediyorum çoğu zaman.

Bir zamanlar hayat o kadar acımasız geliyordu ki bana. Hep teğet geçiyordum birçok şeyi. Bazen içine hızla dalıyor, yine daldığım hızla çıkıyordum içinden. İşte o anda; umudum, umutsuzluğun kapısını çalmaya başladığı anda, birini çıkarıverdi hayat karşıma.



Önce anlayalım dedik, neyiz? neyin nesiyiz? kimin fesiyiz? Sonra baktık ki beklemenin bir anlamı yok. İşte bu sırada kader kısmet işlerinin varlığını farkettik. Zaten olaylar biri düğmeye basmış gibi ilerliyor, kendinden daha hızlı bir şekilde.Hele bir de büyükler devreye girdi ise; sizin hiçbir şeye müdahale etmek gibi bir şansınız olmuyor. Olması gereken neyse, o oluyor. Kontrol tamamen büyüklerin eline geçiyor. Şu lazım, bunu böyle yapın, oraya gidin, şunu getirin, bu olmamış, onun bunu eksik,,, dııtttt.....



Bir bakıyorsunuz evlisiniz, bir hayatı bir evi paylaşmaya başlıyorsunuz. Diş fırçalarınız aynı bardağın içinde, masada karşı sandalye de oturan biri var artık.

O; a diyor, siz; b. O; gidelim diyor, siz; canım istemiyor. Siz; benim diyor, O; ben de kullanabilir miyim? O; canım diyor, siz; efendim. O; birtanem diyor, Siz; söyle canımm....


Sonra üçüncü kişi geliyor, evliliği evlilik yapan, evi yaşanılır kılan. Roller değişiyor, yeni patron belli oluyor. Tüm programlar, olaylar, senaryolar tek kişi üzerine kuruluyor. Ama onsuz hayat da düşünülmüyor.


İyi ki varsınız hayatımda, hep birlikte nice yıllara...



Resimler: www.meltemsozer.com